Bij het openen van de anonieme geblindeerde voordeur komt de stank van urine en ontlasting je tegemoet. Ramen openzetten en verluchten kan niet, deze mensen zijn te broos, hebben te weinig weerstand. Ze worden in leven gehouden als zeldzame 'kastenplanten'. In de gang kom ik dwalende zombies tegen die me begroeten op steeds diezelfde herkenbare 'Alzheimer manier' : "awel hierzie... da's lang geleden...". Het is hun manier om de dementie te verbergen, velen trappen erin en begroeten terug alsof het écht is. Zo gaat dat hier in deze vreemde wereld. Mijn moeder zit in haar hoekje. Ze begroet me zelfs niet meer. Ze zit daar maar wat voor zich uit te staren. Ook zij zit in haar wereld, gelukkig maar. Vorige week zijn hier weer vier mensen gestorven, deze week reeds aanvoer van nieuwe patiënten. Eén krijgt om de drie minuten een spastische, epileptische aanval, haar rolstoel lijkt het dan soms te begeven. Ik moet denken aan de dochter in 'the Exorcist' die op de vraag van haar moeder 'did you like my soup ?' alles uitbraakt. Daarnaast zit een dove vrouw te klagen en te kreunen op zo'n manier dat je er zelf pijn van krijgt. Een andere vrouw klaagt gans de tijd op repetitieve manier "ik ga, ik ga, ik ga...". Ik krijg goestig om terug te roepen : "Ga dan !", maar kan me gelukkig inhouden.
Ondertussen gaat dit door, vrouwen en mannen die ronddolen, roepen en klagen, vloeken en wenen. Gelukkig is m'n moeder zo goed als doof en heeft ze relatief weinig last van deze omgeving (dat denk ik toch). Ik zit naast haar. Hou haar broze handen vast en kijk haar aan. Ze kijkt terug maar heb geen flauw vermoeden wat ze denkt. Het is de vrouw die me heeft geworpen op deze wereld, die me heeft grootgebracht, waar het nooit goed genoeg voor was. Het is deze vrouw die haar kinderen op internaat stuurde en haar man achterna reisde op zijn vele zakenreizen. Het is deze vrouw die op het einde van haar 'bewuste' leven verbitterd en teleurgesteld was. Nu zit ze hier in haar rolstoel, in deze omgeving. Ik probeer haar nog elke zondag te bezoeken, maar die bezoeken worden alsmaar lastiger. Het geeft me wel moed om in te zetten en te geloven in het NU. Bewust te zijn van de mogelijkheden die zich NU aandienen. Het leven aanpakken in Vandaag. Niet meer uitstellen maar datgene plannen en doen waar ik zin in heb. Lekker eten en drinken, lachen in aanwezigheid van vrienden en genieten van de herontdekte seksuele aantrekkingskracht met mijn man. Tijd om het boek van Eckhart Tolle terug op te zoeken : "De kracht van het Nu".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten