Geheel in zijn eigen eenvoudige, kraakheldere, bijna beschamende stijl brengt hij dit verhaal (een kortverhaal van Ruth Rendell)op een ouderwetse manier.
Hij neemt zijn tijd om de personages voor te stellen en geeft de kijker tijd om alles te zien op een rustige verklarende manier. Halverwege de film begin ik bijna te zuchten van ongeduld, maar uiteindelijk geraakt de regisseur daar, waar hij wil komen. Zelfs binnen dit eenvoudige verhaal weet hij je te pakken.
Het is inmiddels zijn zestiende film maar zeker niet zijn beste. Moedig om dit verhaal over travestie niet te problematiseren.
'Terwijl conservatief Frankrijk op straat komt om te protesteren tegen het homohuwelijk, pakt speelvogel Ozon uit met een ironische en fantasierijke travestiekomedie' (schrijven ze in De Morgen).
Prachtige film poster trouwens.
